Tussen rouw en nieuw leven in: Rianne verloor haar moeder vlak voor ze zwanger werd

Ervaringsverhaal

Rianne knuffelt haar dochter Ella op een zwangerschapsbal

Twee maanden nadat ze haar moeder verloor, ontdekte Rianne dat ze zwanger was van haar eerste kindje. Twee levensveranderende gebeurtenissen kort na elkaar, met een enorm contrast aan emoties. Verdriet en geluk hebben voor haar nog nooit zo dicht bij elkaar gestaan. In dit artikel deelt ze haar eerlijke verhaal. Hoe ze omging en nog steeds omgaat met de hoge pieken en diepe dalen.

Tussen verdriet en geluk

‘Zijn het echt twee streepjes, zie je dat ook?’

Het is 2 januari 2024, tien weken nadat mijn moeder overleed. Een golf van blijdschap stroomde door mijn lijf.

‘Is het echt?’

Mijn man en ik konden ons geluk niet op. We stonden te springen in de gang. Nog geen vijf minuten later liepen de tranen over mijn wangen.

‘Mama ga ik dit niet kunnen vertellen’.

En zo begon mijn zwangerschap, met hoge pieken en diepe dalen. Waar verdriet en geluk de hele tijd door elkaar heen walsten en bewogen. Waar tranen van geluk zich vermengden met tranen van verdriet.

Volg ons

Dankbaar, maar ook bang

Ik was dankbaar en blij met de komst van nieuw leven. We hadden goede echo na goede echo, wat vertrouwen gaf. Toen we hoorden dat we een meisje kregen, voelde dat als een bijzondere verbinding met mijn moeder. Er waren dagen dat mijn geluk niet op kon en ik mij euforisch voelde. Ik was zo blij en ik had zo’n zin om onze dochter te ontmoeten.

Tegelijkertijd kende ik verdriet, angst en eenzaamheid. Verdriet vanwege het besef dat ik dit niet kon delen met mijn moeder. Nu niet, straks niet en nooit niet. Dat was erg confronterend tijdens mijn zwangerschap. Ik kon haar geen vragen stellen over haar zwangerschap, ik kon haar geen foto’s appen van de echo’s. Ik moest haar bij de allerbelangrijkste gebeurtenis van mijn leven missen.

Regelmatig overviel de angst mij. Ik was bang dat ik te vaak gestrest of verdrietig zou zijn en dat dat negatief zou zijn voor de baby in mijn buik. Er waren dagdelen dat ik alleen maar in bed kon huilen. Dan sprak ik tegen mijn dochter, dat ik huilde om mijn eigen mama en dat het verdriet niet om haar was. ‘Dat is mijn pijn en niet die van jou’, zei ik dan hardop met mijn hand op mijn buik. Ze reageerde vaak met bewegingen en dat gaf me weer een stukje geluk en geruststelling.

Niet alleen, wel eenzaam

Ook eenzaamheid kwam met vlagen om de hoek kijken. Bijvoorbeeld wanneer vrienden terloops vertelden over hun kindje, dat wekelijks werd opgevangen door oma. Of als tijdens een zwangerschapscursus regelmatig ‘oma’ werd genoemd. Het is voor zoveel aanstaande ouders zo vanzelfsprekend dat oma een rol speelt in je zwangere leven en daarna. Bij mij niet. Een onschuldige tip op een aftelkalender benadrukt het gemis voor mij extra duidelijk.

Hoewel ik mijn verhaal kwijt kon bij mijn man, familie en vrienden voelde ik me in momenten alleen. Ik had graag iemand met een vergelijkbaar verhaal willen horen zeggen dat het uiteindelijk wel goed zou komen. En dat die zorgen begrijpelijk, maar niet nodig, waren.

Samen alleen

Tijdens mijn zwangerschap kon ik het me niet voorstellen dat ik de enige was die nieuw leven verwelkomde terwijl ik rouwde om oud leven. Wanneer je een kind krijgt, ben je meteen een ouder. Vroeg of laat ga je dan nadenken over je eigen opvoeding. Voor mij staat dat in directe verbinding met het verlies. Het raakt je in je rouwproces. Hoe lang geleden je verlies is geweest, dat maakt niet uit. Het blijft verdrietig dat mijn dochter haar oma nooit zal ontmoeten en andersom. Dat zal ik misschien altijd zo voelen. Tegelijkertijd heb ik dat ook geaccepteerd.

Mijn ervaring maakte me nieuwsgierig en bracht me in beweging. Omdat ik weet dat ik niet alleen ben, maar dat wel zo heb ervaren, begon ik met het delen van mijn verhaal. In mijn privéleven, tijdens gesprekken met een rouw- en verloscoach, maar ook in ervaringsverhalen zoals deze. Hopelijk kan ik daarmee mensen bereiken die een vergelijkbare gebeurtenis hebben meegemaakt en zich alleen voelen. Niet alleen zijn, maar dat wel zo ervaren.

Tegen jullie wil ik zeggen: je bent niet de enige. Sta jezelf toe dat het grote geluk van nieuw leven en verdriet rondom oud leven naast elkaar mogen bestaan. De tegenstrijdigheid en het contrast in emoties is helemaal normaal. Accepteer beide emoties, laat het er zijn. Voor jezelf, maar ook voor je kind. Ik ben ervan overtuigd dat dit een enorm waardevolle vaardigheid is om aan je kind te laten zien.

Ons leven met zijn drietjes

Mijn dochter is bijna 7 maanden en ik heb een hoop pieken en dalen achter de rug. Toen ze nog maar 5 weken oud was, huilde ze in de avond nog veel. Daar zat ik dan, elke avond weer met haar op bed om haar gerust te stellen. Haar gehuil resoneerde, confronteerde en raakte mij diep. Mijn dochter kon gelukkig bij mij uithuilen, maar ik niet meer bij mijn moeder. Nooit meer.

Waar ik kracht uit haal is dat mijn moeder nog steeds onderdeel is van ons leven. Ze leeft een stukje voort in mij en in mijn dochter. Dat vind ik prachtig.

Zo is ze onderdeel van het slaapritueel van mijn dochter. Elke avond voor het slapen gaan zeggen we ‘welterusten oma’ en raakt mijn dochter een foto van haar oma in haar slaapkamer aan. We bezoeken samen haar graf, zingen dan een liedje en ik vertel verhalen over haar oma. Mijn dochter heet tenslotte niet voor niets Ella. Ze is vernoemd naar mijn mama Ellen.

Ook al is ze er niet bij, ze zal er toch altijd zijn.

Links Rianne's moeder met een baby in haar armen, rechts Rianne zelf met haar baby in haar armen

Herkenbaar?
Rouw jij ook om het verlies van een ouder en zou je het fijn vinden om hier met iemand over te praten die weet wat je doormaakt? Rianne gaat graag met je in gesprek. Je kan haar benaderen via haar emailadres: riannevanwulften@gmail.com.

Auteur Lauri Hanewinckel