Vindt mijn baby mij wel leuk?

Hij mag mij niet

“Dag kereltje”, verwelkomt mijn moeder hem op lieve toon. Jayson stoot wat klanken uit die duidelijk maken dat hij haar herkent en het leuk vindt haar weer te zien. Ik zie het gebeuren en de moed zakt in mijn schoenen.

“Mam,” begin ik, alsof ik een groot geheim deel, “hij mag mij niet.”

“Natuurlijk wel”, roept mijn moeder direct. Ik geloof haar niet. Zij móét zeggen dat mijn kind mij leuk vindt, want dat zeg je als moeder en oma. Je kan het niet maken om te zeggen: “Nee, inderdaad. Sorry, maar deze jongen is overduidelijk niet van je gecharmeerd, dus misschien kan je deze aan mij geven en zelf een nieuwe maken en hopen dat het met de nieuwe wel klikt?”

Dat kan ze niet zeggen, maar dat denkt ze dus mooi wel, heb ik al vastgesteld.

Mijn (gebrek aan) talenten als moeder

Het gevoel dat ik het niet goed doe overheerst soms zo erg, dat ik het projecteer op mijn kind en de conclusie trekt dat hij niet tevreden is met mijn (gebrek aan) talenten als moeder. Elk lachje, kirretje of vriendelijke beweging naar een ander ondersteunt die nieuw verworven theorie en dan is er geen houden meer aan.

Alle andere moeders in je omgeving steken ineens ook enorm af bij jouw onkunde. Vooral de moeders met oudere kindjes lijken deze fase nooit gehad te hebben. Ze lopen langs je met hun pratende, wandelende, lachende, communicatief vaardige kleuters en je vraagt je af of je ooit in die fase zal belanden.

Omdat je wéét dat de tijd onverbiddelijk verstrijkt, weet je dat ook jij ooit met je kleuter aan de hand gaat lopen. Maar inmiddels was ik ervan overtuigd dat in mijn toekomst er nog altijd een ontevreden kind aan mijn zijde liep die aan iedereen vertelde dat zijn moeder het echt niet begrepen had. Hoe hebben ze haar kinderen kunnen laten krijgen?

Het hielp ook niet dat mijn zoontje, als ik ’s nachts zijn kamertje binnenkwam, een gezicht kon trekken alsof hij dacht: Nee hè. Heb je haar weer. Kan er nu nooit iemand anders naar mij toe komen als ik huil?

Ik meende ook echt te zien dat hij zichtbaar opgelucht was als mijn ouders hem een flesje gaven in plaats van ikzelf.